بی‌اعتمادیِ مردم انگلیس به «سرویس سلامت ملی» و عدم رسیدگی به شکایات

تهران پزشکی: سازمان «هلث واچ» (دیده‌بان سلامت) انگلیس اعلام کرد زمانی که مردم شکایت کردند، بیش از نیمی از این فرآیند یا نتیجه آن راضی نبودند. همچنین رسیدگی به شکایات هم ماه‌ها طول می‌کشد.

بر اساس این گزارش، فقدان اعتماد عمومی در رسیدگی به شکایات توسط این سرویس بهداشتی و شواهد کمی مبنی بر انجام وظیفه خود برای استفاده از شکایات به منظور بهبود مراقبت، یافت شده است.

«لوئیز انصاری»، مدیر اجرایی سازمان دیده بان، NHS را متهم کرد که در جدی‌تر گرفتن شکایات، کم‌کاری انجام می‌دهد و از آن خواست تا «فرهنگ گوش دادن و یادگیری» را از آنها اتخاذ کند.

در این گزارش آمده است که NHS به نگرانی‌های مکرر در مورد نحوه رسیدگی به شکایات مطرح شده توسط نهادهای رسمی و تحقیقات پاسخ مناسبی نداده است و به نظر می‌رسد در چرخه تکرار همان اشتباهات گیر کرده است.

انصاری گفت: بیش از یک دهه پیش، به دنبال رسوایی ایمنی یک بیمار در بیمارستان «مید استافوردشایر»، نارسایی‌های NHS را شناسایی کردیم. ۱۰ سال بعد، تحقیقات ما نشان می دهد که مردم هنوز به سیستم شکایات NHS اعتماد ندارند.

به گزارش روزنامه گاردین، سازمان دیده بان گفت که خدمات بهداشتی به درخواست‌ها برای بازنگری توجه نکرده است و نشان می‌دهد که نقص جدی در نحوه گوش دادن و پاسخگویی سازمان‌های NHS به بازخورد بیماران وجود دارد.

قانون اساسی NHS برای انگلیس روشن می‌کند که بیماران حق شکایت دارند و خدمات را موظف می‌کند که از آنها بیاموزند.

سرویس سلامت ملی (به انگلیسی:National Health Service (NHS))، نام مشترک چهار سیستم تأمین خدمات پزشکی در بریتانیا است. بودجه این سیستم‌ها برخلاف اکثر کشورها از مالیات بر مردم و نه از طریق حق بیمه درمانی تأمین می‌شود.

نظام درمانی همگانی در بریتانیا، مخارج درمان را پرداخت می‌کند و مردم (جز در موارد محدود) مستقیماً پولی برای خدمات سلامت پرداخت نمی‌کنند.

سلامت شهروندان در بریتانیا بر عهده دولت است. منبع مالی دولت بریتانیا، مالیات‌های دریافتی از مردم و درآمدهای عمومی است، نه حق بیمه پرداختی از سوی مردم؛ بنابراین دولت مجبور است برای مدیریت بودجه و تقاضا، محدودیت‌هایی اعمال کند و به دو روش در پرداخت هزینه‌های درمانی، صرفه‌جویی می‌کند.

اول اینکه در این کشور، مردم نمی‌توانند به دلخواه خودشان به پزشک متخصص مراجعه کنند یا شخصاً درخواست آزمایش خون یا ام‌آرآی بدهند. هر بیمار باید ابتدا در سطح اول درمان بررسی شود و در صورت صلاحدیدِ پزشک عمومی، به متخصصان بعدی ارجاع شود. به این ترتیب از مصرف بی‌مورد منابع در سطوح بالاتر جلوگیری می‌شود.

روش دوم اینکه برای هر فرد، سقف هزینه تعیین می‌شود. این سقف هزینه از تقسیم کل بودجه نظام سلامت بر تعداد افراد تحت پوشش به دست می‌آید. در صورتی که لازم باشد بیش از این مبلغ برای بیمار خرج شود، تیم درمان باید بتواند نشان دهد که خرج بیشتر به سود بیمار است؛ بنابراین تیم درمان به نمایندگی از دولت، این حق و وظیفه را دارد که در مورد روند درمانی بیمار تصمیم بگیرد. برای نمونه (در مواردی که بیمار به تشخیص متخصصان، شانس زنده ماندن ندارد)، تیم درمان می‌تواند رای به جداسازی دستگاه‌های تنفس یا ضربان قلب مصنوعی و مرگ بیمار دهد. این تصمیم از آن رو اتخاذ می‌شود که از صرف هزینه بیهوده برای بیماری که شانس ادامه حیاتش بسیار پایین است، جلوگیری شده و بودجه بهداشتی و درمانی برای کسانی خرج می‌شود که احتمال زنده ماندن بیشتری دارند.

انتهای پیام