مخترع اولین قلب مصنوعی انسان درگذشت

به گزارش همشهری آنلاین جارویک بیش از همه به خاطر جارویک-۷(Jarvik-7), یک قلب مصنوعی ساخته شده از پلاستیک و آلومینیوم، شناخته می‌شود. این قلب مصنوعی در ۲ دسامبر ۱۹۸۲ در دانشگاه یوتای آمریکا در قلب بارنی کلارک، دندانپزشک بازنشسته ۶۱ ساله، کاشته شد. این جراحی به سرپرستی دکتر ویلیام سی. دی‌وریس انجام شد.

کلارک بیماری قلبی شدیدی داشت و چند هفته تا مرگ فاصله داشت. او با این جراحی پرخطر موافقت کرد، به این امید که شاید به دیگران کمک کند، حتی اگر او را نجات ندهد.

عضله قلب او در طول این عمل هفت ساعته به دلیل سال‌ها درمان با داروهای استروئیدی به راحتی پاره شد. کلارک پس از بیدار شدن به همسرش گفت: «با وجودی که قلبی ندارم، هنوز تو را دوست دارم.»

کلارک ۱۱۲ روز با قلب مصنوعی که بوسیله یک کمپرسور هوای ۱۸۰ کیلوگرمی نیرو می‌گرفت، زندگی کرد. اگرچه او هرگز بیمارستان را ترک نکرد، اما مورد او نشان داد که انسان‌ها می‌توانند با دستگاهی که کار قلب را انجام می‌دهد، زنده بمانند.

کلارک دچار عوارض زیادی از جمله تشنج و نارسایی کلیه شد و در ۲۳ مارس ۱۹۸۳ بر اثر عفونت درگذشت.

سایر بیماران اولیه دریافت‌کننده قلب مصنوعی عمر طولانی‌تری داشتند – ویلیام شرودر ۶۲۰ روز و موری هیدون ۴۸۸ روز زنده ماندند. با این حال، سکته مغزی و سایر عوارض جانبی به دنبال دریافت قلب مصنوعی سوالاتی را در مورد کیفیت زندگی با آن مطرح کردن.

جارویک-۷ به موضوع اصلی مورد توجه عموم تبدیل شد. برخی آن را یک پیشرفت پزشکی نامیدند، در حالی که برخی دیگر نگرانی‌های اخلاقی در مورد تلاش برای جایگزینی قلب انسان مطرح کردند.

پزشکان و الهی‌دانان در میانه دهه ۱۹۸۰ در حال بحث در مورد این بودند که آیا قلب‌های مصنوعی به بیماران کمک می‌کنند یا فقط رنج آنها را افزایش می‌دهند.

سازمان غذا و داروی آمریکا در سال ۱۹۹۰ به دلیل نگرانی‌های مربوط به کنترل کیفیت، تأییدیه جارویک-۷ را لغو کرد

جارویک در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۸۹ اعتراف کرد که ممکن است برای استفاده گسترده از این دستگاه بیش از حد تلاش کرده باشد و آن را «احتمالاً بزرگترین اشتباهی که تا به حال مرتکب شده‌ام» نامید. اما او از کار خود دفاع کرد و گفت: «دریافت‌کنندگان قلب مصنوعی افرادی بودند که به نظر من عمرشان طولانی‌تر شده است.» و افزود که این دریافت‌کنندگان تا نه ماه زنده مانده‌اند، در حالی که انتظار می‌رفت برخی از آنها «بیش از یک هفته زنده نمانند.»

جارویک گفت: «فکر نمی‌کنم چنین چیزی باعث شود که یک فرد در پزشکی بخواهد دست از کار بکشد. این فقط شما را بیشتر به تلاش برای بهبود آن علاقه‌مند می‌کند.»

رابرت جارویک در ۱۱ مه ۱۹۴۶ در میشیگان متولد شد و در کنتیکت بزرگ شد. پدرش پزشک خانواده بود.

جارویک تحصیلات دانشگاهی خود را با تحصیل در رشته معماری در دانشگاه سیراکیوز آغاز کرد، اما پس از آنکه پدرش از «آنوریسم آئورت» جان سالم به در برد، به پزشکی روی آورد.

او بعدها در رشته‌های جانورشناسی و بیومکانیک مدرک گرفت و مدرک پزشکی خود را در سال ۱۹۷۶ از دانشگاه یوتا دریافت کرد.

رابرت جارویک زمانی گفته بود: «می‌دانستم پدرم بر اثر بیماری قلبی خواهد مرد و سعی می‌کردم برایش قلب بسازم. خیلی دیر شده بود.»

او به جای طبابت، بر طراحی قلب‌های مصنوعی تمرکز کرد. یکی از مدل‌های اولیه قلب مصنوعی ساخت او یک گاو را برای ۲۶۸ روز زنده نگهداشت.

جارویک در سال‌های بعد به ساخت دستگاه‌های قلبی کوچک‌تری به نام دستگاه‌های کمکی بطنی (ventricular assist devices) از جمله جارویک ۲۰۰۰، تقریباً به اندازه یک باتری C (طول ۵ سانتی‌متر) و یک نسخه مخصوص کودکان، جارویک ۲۰۱۵ که حتی کوچک‌تر است – تقریباً به اندازه یک باتری قلمی، کمک کرد.

اگرچه مدل اولیه جارویک-۷ در نهایت جایگزین شد، انواع جدیدتر مانند قلب مصنوعی کامل SynCardia در بدن‌های بیش از ۱۷۰۰ نفر در سراسر جهان کاشته شده‌اند و عمدتاً یک راه حل موقت برای بیماران در زمان انتظار برای پیوند هستند.

منبع: هلث‌دی